India's number ONE Marathi blogger by Momspresso Marathi
ऋतुजाला तिची वकील सगळ समजावत होती, आज कोर्टात खूप महत्वाची गोष्ट मांडल्या जाणार होती. तिच्यासोबत तिची आई आणि बाबाही होते. भावाला तिचा निर्णय मान्य नव्हता मग तो दूर भाचीला घेवून उभा होता. त्या दोन वर्षाच्या मुलीला काय कळणार होतं की आज नंतर ती बाबांनसोबत खेळू शकणार नव्हती. ऋतुजाने निर्णय घेतला होता वेगळं होण्याचा पण आज …
अनु आणि अंकित हातात हात धरून, गाडीकडे निघाले, समोर आई दिसली, अनुने हात सोडला, तोच अंकितने तिचा हात धरला आणि आईजवळ आला, “आई निघायचं ना आपण पण, तुम्ही व्हा पुढे मी येतो मागून. जरा आवरून घेतो इकडे.” आईने होकाराची मान हलवली आणि अनुला गाडीत बसण्यास नजरेने इशारा केला. अनुने एक नजर अंकितकडे बघितलं, आणि ती …
नववर्षाचा उत्साह जरा उतरला, काय करायचं काय नाही हे ठरवून झालं आणि नवीन वर्षाच्या पहिल्या सणाने दस्तक दिली, सुंदर सुंदर भेटीच्या वस्तू, हळदी कुंकवाचे भांडे, सजावटीच सामान बाजारात बघून तिच्या अंगाला काटे आले होते. लहानपणीचे ते निरागस दिवस आठवत होते, मैत्रिणींसोबत वाणासाठी हिंडणं आणि गेम खेळत आवडती वस्तू उचलणं , मग जरा रुसणं आणि तिळाचा …
घरातल्या कामाच्या गडबडीत रेणूला, तिच्या आईला फोन करण्याचा राहून गेलेला. तिच्या मुलीला सुट्टी होती आणि नवरा अनिकेश उशिरापर्यंत घरी येत असल्याने, सासऱ्यांचही तिलाच बघावं लागत होतं. ते आजारी होते महिनाभरापासून. आणि सासूच्या डोळ्यांनी कमी दिसत होतं मग त्याही कामात मदत आणि सासऱ्यांची काळजी हवी तशी घेवू शकत नव्हत्या. नणंद राणीही दिवाळीच्या सुट्टीत मुलांना घेवून काही …
सानिका रोज ऑफिस संपवून घराकडे निघायची, आज जरा ऑफिस मध्ये दुर्गापूजा होती सगळा निवांत होता, घरी आईला फोन केला, “आई मला जरा यायला वेळ होईल, तरी आठपर्यंत पोहचते. नवरात्रीचे दिवस आहेत सगळीकडे धाम धूम असतेच, काळजी करू नको.” साधारण ७ वाजता सानिका निघाली, बसची वाट बघत होती. समोरून येणारी बस भरून आली पण घरी वेळेत …
आधीचे भाग इथे वाचा https://www.manatalyatalyat.com/search/label/%E0%A4%95%E0%A4%BE%E0%A4%A6%E0%A4%82%E0%A4%AC%E0%A4%B0%E0%A5%80%20%E0%A4%95%E0%A4%A5%E0%A4%BE?&max-results=8 (आता पर्यंत- सानुचा नकार राजनला कळला होता आणि बाबांनाही, राणी राजनला पसंत होती पण त्याच्या घरच्यांना सानू सून म्हणून पसंत होती. आता पुढे ….) पाहुणे निघाले होते निर्णय अर्धा सोडून, राजन गडबडला होता, राणी पसंत होती त्याला पण सानूने नाकारलं होतं हे सांगू कसा घरी हे त्याला कळेना झालं होतं. …
मंगलाने आज सर्वच काम भराभर आवरली,” ये माय, थाप वो गवऱ्या लवकर, मले आज लवकर जाऊन येवाच हाय….” असा जोराचा आवाज देऊन ती गोठयात शिरली, तिची गाय तिला बघताच उभी झाली आणि आनंदाने तिच्याकडे बघू लागली, मंगलाने तिला कुरवाळलं, “चाने, आज आपल्या संगुचा काय म्हणता तो इंटरव्हिएव आहे त्या टिवि वर मले लवकर याचं हाय …
सुहासिनी आज मुलींचे फोटो घेवून बसली होती, लग्न जुळवून आणणारे माधव काका आले होते ना! सुहासिनीचा तोरा असा कि तिला तर तिच्या मुलासाठी, मुलगी दिसायला विश्व सुंदरी हवी होती, वागणुकीने शांत, संस्कृती जपणारी, मोठ्यांचा मान ठेवणारी, मुख्य म्हणजे शिकलेली, आणि घराण्याला शोभणारी . खेड्यातली मुलगी नकोच असा शब्दच होता तिचा, का तर म्हणे तिला राहणीमानाचा …
आज दहा वर्ष झाली होती मोनिकाला गावातल्या शाळेत काम करतांना. इंजिनिअरिंगची डिग्री असूनही गावातल्या शाळेत सायन्स आणि गणित शिकवायची. गावात मान होताच तिला. गावातल्या शाळेत शिकतांनाही ती नेहमी एक फरक सहज टीपायची. शाळेतल्या मुला मुलींमध्ये स्वतः आईवडिलांकडून होणार प्रेमाचा भेदभावही नजरेतून सुटत नव्हता तिच्या. सगळं सुरळीत सुरु होतं तीच घरात आणि गावात एवढी रुळली होती …
पहिला आणि दुसरा भाग http://www.urpanorama.com/13569/ तिसरा भाग इथे वाचा http://www.urpanorama.com/13638/ मनोज ने ताडनक ईशाच्या माहेरी फोन लावला, चिडचिडत सर्व सांगितलं, ईशा गुमान पलंगावर बसून होती, जणू मनात एक सुप्त ज्वालामुखी धकधकत होता पण फुटत नव्हताच. मनोजने त्याच काम केलं होतं, घरात पार शांतता होती, मधेमधे त्याला एक झटका यायचा आणि तो परत रागाने तीलमिलत ईशाची …
आराध्याची पाहिलं वटपौर्णिमा, घरात अगदीच सुंदर वातावरण, सासू तशी खमक्या स्वभावाची पण चालवून घेणारी कारण सून लाडाची होती तिच्या. अनिकेश तिला लग्नाच्या तब्ब्ल १५ वर्षाने झालेला. मग त्याचंच लग्न सर्व घराण्यात उशिरा झालेलं. सासू प्रत्येकाच्या सुनीच कौतुक बघून होत्या आणि आता तिच्या सुनेची पहिली वटपौर्णिमा येवून ठेपली होती. आराध्या पेक्षा सासूलाच नवल होतं सुनेच्या पहिल्या …
किती ना ही अद्भुत रचना त्या रचनाकाराची….? स्त्रीला रडण्याची कलाही अवगत आहे. अश्रू पडत नसले तरी मन ओक्साबोक्शी रडत असतं. अरुंधती आज पलंगावर त्राण नसलेलं शरीर घेवून पडून ओक्साबोक्शी अशी रडत होती पण आवाज फुटत नव्हता. आवाजही कंठात कोंबला होता. आशेची किरण दिसत नव्हती, कसं होणार पुढे म्हणून बरसत होत्या विचारांच्या धारा, कळकळत होत्या भावनांच्या …
आई हि त्यागाचं दुसरं नावं असच म्हटल्या जातं. खरंही आहे ,पण नुसता त्यागच असतो का? आनंद नसतो ? स्त्रीच्या स्त्रीत्वाला पूर्ण करणारा जीवनातला अनमोल आंनदी क्षण असतो मातृत्व. जो जगण्याची नवीन दिशा देतो. भरकटलेल्या मनाला स्थिरता आणतो. आयुष्यभर आनंदाच्या क्षणांचा पाऊस पाडतो. ज्यात शेवटपर्यंत स्त्रीत्व न्हावून निघत असतं. मग मी मुलांसाठी खुप काही केलंय, त्याग …
अरुणा हॉस्पिटल मध्ये पोहचली, सैरावैरा बघत होती, तिचा फोन वाजला, मॅसेज आलेला, त्यात नंबर होता, तिने तो डायल केला. समोरून सुंदर डॉक्टर आली, “तुम्ही अरुणा ना! या इकडे, साहेबांनी सर्व सांगितलं आहे मला, काही घाबरू नका.” “अहो पण.. “ “काही त्रास होणार नाही, तुम्ही इथेच थांबा, कुणालाही काही कळणार नाही, मी तुमची पूर्ण काळजी घेईल” …
भाग १ इथे वाचा http://www.urpanorama.com/13505/ सगळं इथेच विसरायचं ह्या विचारात तिने कसं बसं स्वतःला सावरलं आणि प्रक्टिस साठी पोहचली, सुधीर आधीच पोहचला होता तिला बघून तो स्मित हसला आणि अलगत तिच्या शेजारी येवून बसला, “सुंदर दिसते आहेस तू, तुझा हा सावळा रंग अगदीच मोहात पाडतो मला” त्याने मग तिला हात लावला आणि म्हणाला, “हे नक्षीदार …
सांग ना काय चूक आहे माझी?… वयाच्या विसाव्या वर्षी देवा ब्राह्मणाच्या साक्षीने आणि आई बाबांच्या संमतीने लग्न झालं तुझ्याशी. हळूहळू गुंतले तुझ्यात. प्रेम काय असतं , हे तू आयुष्यात आल्यावर कळलं. फक्त तुझ्यासाठी मी आयुष्यभर जगेन हे वचन मी माझं मलाच दिलं. तुझ्या प्रेमाखातर तुझ्यामुळे जुळलेली प्रत्येक नाती मनापासून जपली. कधी स्वतःचा मीपण दाखवत मिरवले …
लग्नाला १० वर्ष झालेली मानसी आज स्वतःला आरश्यात बघून जरा नाराज होती, मग दुपारी तिने जुना अल्बम काढला आणि स्वतःचे फोटो बघत राहिली. चार वाजता तिची मुलगी साक्षी घरी आली आणि तीही तो जुना मम्माचा अल्बम बघायला लागली. आणि लगेच मम्माचा लहानपणचा फोटो बघून ओरडली, “अरे .. मी तर हुबेहूब अशीच दिसते,” मग तिने प्रत्येक …
“ये जास्त बोलू नको, आणि हे असले चोचले चालायचे नाही हा माझ्या घरात, आणि काय ग तुझ्या माहेच्यांची एवढी पण लायकी नाही का कि ते तुला आणि मला जरा ढंगाचे कपडे घेतील. नाही मुलीचा काही अधिकार असतो कि नाही. कायद्याने असतोच ना! तो मागू नये म्हणून तरी सर्व कसं थाटात मुलीचं करतात लोकं एवढं पण …
अचानक राधिका काकूने फोन केला, “काय ऐकते आहे मी? तू म्हणे…. सासूला साड्या धुवायला लावतेस, शोभतं का तुला…? किती सहन केलंय ग तुझ्या सासूने…? खूप रडत होत्या त्या, सुमन सांगत होती. मला बाई फारच वाईट वाटलं…. तुझ्या कडून अशी अपेक्षा नव्हती हा मला. स्वतःच्या मर्जीने लग्न केलं म्हणजे क्या स्वतःला राणीच समजतेस काय?” स्मिता गोड …
स्त्रीला देवीच रूप मानणारा समाज, माणूस म्हणून कधी मान देणार…. हे माहित नाही. पण, कदाचित प्रत्येक स्त्रीने स्वतःला देवी मानलं नाही तरी ती माणूस म्हणून जगू शकते. सरी लग्न होवून सासरी आली आणि तेव्हा ती लक्ष्मीच्या पाऊलाने घरात आली असच सर्व म्हणायचे, कारणही तसचं होतं, कही वर्षापासून कोर्टात अडकलेली जमिनीची केस जिंकले होते सासरचे, घरी …
सानिकाने सासरचा उंबरठा ओलांडताच सासू तिला म्हणाली, “माझी मुलगी म्हणून ह्या घरात गृहप्रवेश करत आहेस. माझी एक मुलगी सासरी नांदायला गेलेली आणि दुसरी मी घरात आणलीय, असच समजते मी.” सानिकाने वाकून सासूला नमस्कार केला आणि आनंदाने हाताचे पंजे देवघरात उमटवले, हसत मुख जोड्याने सर्वांचा आशीर्वाद घेतला. सर्व पाहुणे मंडळीत सासूची चर्चा होती आणि सुनेच्या सौदर्याच …
कथेचे सर्व भाग पेजवर आणि वेबसाइट वर आहेत. मी तर हे सगळं ऐकून हादरूनच गेले होते. आता कुठे दिराच्या वागण्यातला वेगळेपण लक्षात आल होत. कशी बशी सावरत माझ्या खोलीत आलेच तर सासूबाईने परत आवाज दिला आणि दिरांच्या खोलीत बोलावलं. मी मनातून घाबरलेच होते खोलीत जातांनाही. पण त्यानीं माझ्या हातात पेढ्याचा डब्बा ठेवला आणि म्हणाल्या ह्यातला …
आम्ही दोघेही साने मॅडम कडे पोहचलो. हॉल मध्ये त्याचा मुलगा अभ्यास करत होता. मॅडम त्यान्च्या खोलीतून बाहेर आल्या आणि माझी चौकशी करू लागल्या. त्यान्च्या बोलण्याच्या ओघात मी कशी एकरूप झाले कळचं नाही. जादू होत बोलण्यात कशी विरघळत गेली कळच नाही. मनाला उत्तर मिळालं होत उगाच अभिजितराव स्तुती करत नव्हते त्यांची. अभिजितराव त्यांचे पेपर्स टेबल वर …
आई वडिलांचा डिव्हर्स होत नसतोच, कारण आई वडील हे मुलांमुळे असतात… डिव्हर्स तर स्त्री पुरुषांचा होत असतो … सात दिवसांनी कुणाल आणि कीर्तीची केस कोर्टात मुलीच्या कस्टडी साठी लागणार होती. सहा वर्षाची चुरुचुरु हमट्टी डमट्टी गाणं सुरेख म्हणारी सानिका कटघरात उभी राहून स्वतःच मत देणार होती कि तिला कुणासोबत राहायचं आहे. तिला तिचा बाबा हवा होता …
बाप होण्यासाठी आसुसलेला तो किती मनातून बावरलेला असायचा. प्रत्येक महिन्यात बायकोला समजवतांना किती कष्ट पडत होते त्याला. बातमी कडताच जमिनीवर पाय नव्हते त्याचे. अगदीच बायकोला माहेरीही पाठवलं नव्हतं त्याने. काव्याच्या प्रत्येक हालचालीला तोही जगला होता. तब्ब्ल बारा वर्षाच्या वनवासानंतर बाप होणार होता. त्या दिवशी काव्याला अडमिट केलेले पण धडकी मात्र कार्तिकेला भरली होती. त्याची आई …
पहिल्या भागासाठी इथे वाचा http://www.urpanorama.com/7656/ दुसऱ्या भागासाठी इथे वाचा http://www.urpanorama.com/7672/ दोघेही घरी परत आले तेव्हा घरात सर्वंच हजर होते, पण अचानक वागणुकीत बदल हा बोचणारा असता. मग हळूहळू नीरज घरात वेळ काढून सर्वांशी बोलायचा. काही दिवसानंतर जेवणाला सुरुवात झाली असतांनाच जावई आले, नीरज ने पहिल्यांदा जावयाला बसायला खुर्ची ओढली आणि आग्रहाने जेवायला लावलं. जेवण संपेपर्यंत …
सात समुन्द्रा पलीकडे अमेरिकेच्या शिकागो शहरात, नेत्रा कंपनीच्या मार्केटिंग साठी गेली होती, तिथेच तिला नीरज भेटला, तोही तिथेच स्वतःच्या प्रॉडक्ट ची मार्केटिंग करायला आलेला.. एकाच देशाचे असल्याने बोलन सुरु झालं मग भेटी वाढल्या आणि वाढत्या भेटीचं रूपांतर मैत्रीत झालं. नेत्रा, वय ३७, मास्टर इन मॅनेजमेंट, लठ्ठ पगाराची नौकरी, घरी एकुलती एक, घरच्यांच्या नाकात अगदी दम …
आई वडील आपल्या प्रिय कन्येला, देवाब्राम्हनाच्या साक्षीने आणि आशीर्वादाने नवऱ्या मुलास स्व इच्छेने अर्पण करतात. तो एक अति भावनिक क्षण म्हणजे कन्यादान. जगातला सर्वात मोठं दान असतं हे, जिगर लागते करायला. पण विडंबना बघा, ह्या एकमेव दानात देणारा झुकलेला असतो आणि घेणारा स्वतःला प्रतिष्टीत समजतो. देणाऱ्याची मान खाली असते आणि घेणाऱ्याची मान प्रत्येक गोष्टीत चुका …
“‘या मग लग्नाला” असं म्हणून अमितचे चुलत काका, घरून निघाले. आणि अमित म्हणाला, “रागिणी सर्वानसाठी आहेर आणि, मोठंस गिफ्ट पण घ्यावं लागेल ग, आम्ही दोघेही सोबतच मोठे झालो, सानूच्या लग्नात परत एकदा मज्जा येणार, तुही सुट्या काढ. आपण सर्वच जावूया” रागिणी, “अहो, पण तुमची तर ट्रेनिंग आहे ना त्या दिवसांमध्यें आणि खूप प्रयत्न करून तुम्हाला …
अचानक मधू ने आत्महत्या केली आणि सर्व कॉलोनी हादरून गेली होती. मधुची आई आणि रागिणीची आई दोघीही जिवलग मैत्रिणी, मधू तिच्या आईला लग्नाच्या एका वर्षातच झाली हाती पण रागिणीच्या आईला रागिणी खूप प्रयत्ना नंतर १२ वर्षाने झाली होती. मधू १४ वर्षाची होती, हुशार आणि देखणीही, मग काय कारण असावं त्या चंचल मनाचं अगदीच आत्महत्या करण्याचं? …
लहान होते तर अगदीच आईला काम करतांना बघायचे. तीच अनुकरण करून बाहुल्याच्याच खेळात खेळायचे. बाहुलीला भरवायची, भुलाबाईच्या खेळात काम खूप असायची, घर साफ कारण, भांडी, बाहुलीला शाळेत पाठवणं, तिचा वाढदिवस साजरा करणं… मज्जा वाटत होती.. लग्न झालं आणि तोच खेळ परत सुरु झाला पण आता बाहुल्या बोलक्या आहेत. आणि त्याच माझं अनुकरण करतात तर मलाच …
एका संसारात एक सून संसार मांडण्यासाठी पाऊल टाकते, तो संसार सासूचा असतो आणि त्याचा वारसा सून पुढे चालवणार असते. मग सासू सुनेमध्ये स्वतःला का बघत नाही आणि सुनेला सासू का नकोशी असते. अरविंद दादा, मला कधी कधी कॉलेज मध्ये त्याच्या गाडीने सोडायचा. खूप शांत होता. त्याच्या दारासमोर स्पेशल केअर हॉस्पिटलची गाडी उभी होती, मी माझ्या …
राजेश शांत स्वभावाचा. आईने म्हटलं त्या मुलीशीच त्याने लग्न केलं. आरोहीला बायको म्हणून अगदीच मनापासून स्वीकारलं होत. आरोहीने हळहळू त्याच्या आयुष्यात शिरायला सुरुवात केली. त्याची प्रत्येक गोष्ट आरोही करण्याचा प्रयत्न करायची. सासूबाई तिला बऱ्याचदा बोलायची,” त्याला हे आवडत नाही, ते आवडत नाही, तू त्याला शिकवू नको.” एकदा तिने आवडीने राजेश साठी शर्ट आणला, तेव्हा सासू …
लहानपणी कारलं आवडत नाही म्हणून माझी आई माझ्यासाठी वडी बनवायची. बाहेर खेडायला वेळ झाला की, जेवणासाठी कितीतरी हाका मारायची, ताप आला की लाड पुरवायची, भरभरून कौतुक करायची, तिच्या रागावण्यातही प्रेम आणी काळजी असायची. कालांतराने हे सगळं कमी होत गेलं, आणि मीही बदलत गेली…… आता खाण्याचे लाड कुणीच पुरवत नाही, चुका जास्तच काढल्या जातात. जरा बरं …
पालकत्व किती सुंदर प्रवास आहे. प्रत्येकाला हवासा वाटणारा, जीवनाच्या अनेक छटा दाखवणारा, स्वतःच बालपण, युवापण आणि आयुष्याचा प्रत्येक क्षण नव्याने जगवणारा अद्भुत अनुभव. पालकत्व खूप महान आहे मला त्याबद्दल काहीच म्हणायचं नाही. पण, आज माझ्या तीव्र लेखणीतून पालकत्वाची काळी बाजू उमटणार आहे. कदाचित, बऱ्याच लोकांची मन दुखतील. पण पालकत्वाची महानता जेवढी मोठी आहे, तेवढीच हि …
हो, आपण पालकत्वाला काही काळापुरतंच गृहीत धरू शकत नाही. बाळाच्या चाहुलीनेच आपण पालक बनतो आणि शेवटच्या श्वसापर्यंत आणि नंतरही आपण पालकच असतो. इथे फक्त एंट्री आहे एक्झिट नाहीच … खूप प्रयत्नानंतर मला पाहिलं बाळ झालं, आधी वाटायचं, बेबी झालं कि सर्व ठीक होईल. ‘बाळ हवं..बाळ हवं’ ह्या एकाच नादात स्वतःलाही आणि सर्वांनाही अगदीच तालावर नाचवत होते …